PSİKOZ
Ölüm gerçekten korkutuyor mu seni?
Nekadarda zavallısın.
Dolapların kapaklarını kapatmalıyım.
Hep annem açıyor bunları. Neymiş "hava alıcak" mış.
Keşke hayvan olsaydık. Onlar aşık olmuyor ne güzel. Oysa ben daha yeni koşmaya başlamıştım ve küçük aptal bir kız çocuğu gibi düğünümü hayal ediyordum. Gelimin siyah bir gelinlik giymiş ve tepeden tırnağa herşey simsiyah.
Siyah, En sevdiğim RENK, onu renk değilde ton olarak kabul eden otoritele inat. Daha küçükken mavi olduüunu zannederdim ama siyah. Tüm kainat düzeni onun üzerine kurulu.
Lanet güneş batar ve gökyüzü siyah. Matem siyah, ölüm siyah, kadınlar siyah, Çöküntü psikoz u yaşayanların e büyük ilacı çikolata; hammaddesi siyah, en güzel makyaj siyah, en güzel kadın o makyjı yapan. Ve aşk... simsiyah!. Güzel bir rüya görürsün ve aptalca gerçek olmasını beklersin, olmaz.. Hayalkırıklığı; siyah. Kötü bir rüya görürsün moralin bozulur; siyah. Ama en güzeli hiçbir rüyanı hatırlamazsın, sadece karanlık; siyah.
Hafıza.. Çok iki yüzlü. Kötü şeyleri hemen unutuyoruz. Zorla kendini, zorla. Hatırlamaya çalış. Onlara ihityacın var. Çünkü gerçek herzaman kötüdür. Yoksa insanlar niye yalan söylesin ki?
Neden mi böyle düşünüyorum?
Anlatsamda anlamazsınki. Seninde başından birşeyler geçicek ve anlayacaksın. Şimdi sen o küçük beyninde "ne saçmalıyor bu" diye düşünüyorsun.
Dur dur bir dakika... Nereye gidiyorsun?
Kalbini mi kırdım?.... Kusura bakma ama bunu yaşaman gerekiyordu. Kalp kırıklığı beni anlamana yardımcı olabilir.
Eskiden sesler duyardım. "Beni kurtar, yardım et" gibi. Sonra anladımki sadece kendimle konuşuyormuşum. Ne acı.. Tam bir paranoya hali. Sürekli krtarılman gereken bir durumda olduğunu düşünmek. Ama ya gerçekten kurtarılmaya ihtiyacın varsa?
Sessiz ol bir dakika. Bak.... Bak bizi izliyorlar.
Bak!!
Kim bunlar? Beni çok rahatsız ediyorlar.
Birşey mor parmakları ve kararış tırnaklarıyla piyano çalıoyr sanki.
Burda!!
Kafamın içinde...
Beynimi beceriyor sanki..
Sana kimse "sorun sende diğil bende, sen daha iyilerine layıksın" demedi mi?
Bana demedi.... Sorunu hep bende buldular. Doğru söyle bunu yapanı öldürmek istemedin mi hiç?
Zaman... Evet görecelidir. Ama emin ol az kaldı. Dışarı mı çıkmak istiyorsun? O temiş havadan bir nefes daha mı katletmek istediğni? O zaman lüzumsuz akan hayat damarların kırmzı bir çıkış kapısı aç!
Ve sakın!!...
Sakın hoşçakalma....
Dolapları kapaklarını kapatmam lazım.
Hep annem açık bırakıyor bunları...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder