Şeytan İzleri
Şeytan verdi yine ilhamı...
Bizi çizdim bugün bileklerime. Tek renk "kırmzı". Ne ışık var nede gölge.. İki çizgi attım karşılıklı. Sonra aralarına aşkı temsil eden derin kan çukurları. Sık sık darbeler ve karanlıkta birbirine kavuşan derin yaralar
Karanlık!...
Tıpkı gecem gibi...
Hiç ışık yok, loş bir mum bile.
Sonra seyrekleşti çizgiler ve arada bir bağ kalmadı. Jilet bile gitmez oldu ete, kayboldu çizgiler.. Tıpkı biz gibi. Biz diye birşey kalmadı, tıpkı çizgiler gibi.. Sadece kan ve duman. Gözlerim kızardı belki açlıktan, belki uyusuzlktan yada adı her neyse iişte...
Sadece izler kaldı tıpkı sen gibi...
Ve acı... Sadece acı...
Nefes almak zordu ama kolaylaştı. Bir anlık cennet gördü gözlerim. Belkide cehennemdi, gözler beyne yalan söyledi... Tıpkı sana her baktığımda bir melek gördüğümü sanmam gibi. Zaman diye birşey yoktu artık. Boşlukta sahipsiz kalmış duygular vardı sadece.. Ve tabiki o derin çizgiler. Hakkını yememek lazım çizgilerin, çok yardımcı oldlar ayrılığı anlamama ve nefret etmeme herşeyden. Zaten doğrusuda bu değilmi?
Karanlığa teslim olmuş ruhlarımızı sadece acı temizlemez mi?
Taki ruh kemikten çekilinceye kadar...
Ve ilham gider...
Yalan söylemiştir şeytan, kandırmıltır yine! Tüm renkler solmuştu zaten ve birdaha geri gelmezler.
Sadece kırmızı ve siyah..
Artık sadece kendinden nefret edebilirsin. Çünkü başka birşey kalmamıştır elinde..
Yaralarına bakarsın.. Şeytanın izlerine. Ona inandığın için kızarsın ve bir darbe daha atarsın kendin için.. Son ve diğerlerinden daha derin.
Özgür kalırsın, nefes almamana inat. Hayat boyu zaten hiç mutlu olmadın. Mutlu olduğunu sandıkların ise sadece yalandı...
Aslında hatadır herşeyi sana ve şeytana yüklemek. Ama insanız işte, hatalarımız var.
Hepimiz ölmeyi haediyoruz..
Sadece ölmeyi...!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder