hep bir adam portresi çizmiştim ruhuma,seni tanımadan önce belki diye ümitlendirerek kendimi
karşıma çıkacağını bilmeden..
sonra sevdim seni
çok sevdim !
sen beni sevmezken de sevmiştim seni.
zamanlar geçti daha çok!
güneş battı daha çok!
gün aydınlandı daha çok diye diye
-kabardı kalbimin en derin köşesindeki sen
gün geçtikce daha çok kabuk bağladı açtığın yaralar.
gün geçtikce hiç dinmeden sızladılar.
karanlık şehrimin aydınlığıydın sen benim.
hayır hayır ya da ;
tüm şehrimdin benim..
kalbimdeki istanbulun sahibiydin sen
bendin,ben de sen !
ellerim yüzüne değdiği an
sonsuza ulaşmıştı ellerim.
gülüşünle renklendi ruhumun karanlıkları..
gülüşünü sevdiğim kadar ağlamanı da sevdim senin..
gözlerindeki yaşların omzuma değmesini sevdim,
. seni sevdiğim gibi..
yokluğunda dua ettiğim gibi dua ediyorum Tanrıya !
yitirmeden inancımı..
daima seni severek..
geçmişi paylaştık seninle ama
belli ki bir hayatı yarım bıraktık.
senden sonra öksüz kaldı kalbimin her bir masalları..
nefes alışlarımı bulmuştum sende
kandırmışım kendimi öylece !
oysa nefesim bende
aslında SEN hariç herşey bende..
Seni çok abarttım ben
abartılacak hiç bir şeyin yokken !

yarınlara da vede ettim artık..
sen yoksan
olmasınlar...