ıssız sokaklarım var benim canım sıkılınca alıp başımı gittiğim yalnızlıklarım..
ruhumun sen diye attığı çığlıkları susturuyorum artık yavaş yavaş..içimde o kadar değersiz kalacaksın ki ben bile tanıyamayacağım kendimi.yürüyüceğim yollar boyunca koşacağım hiç durmadan soluksuz kalıcam,nefessiz kalıcam sensiz kalsam da koşacağm.seni seven bir ruhum vardı benliğimde gizlediğim ellerinle yok ettiğin.şimdi ise senden nefret eden bir çocuk farzet beni küçük bir kız çocuğu !
ellerimin her zaman yakanda olduğunu farzet.farzet ki yansın canın.senden başkası yakamıyor canımı,üzemiyor beni kimse.öyle alıştırmışsın ki ruhumu senden sonraki acılar ruhuma bile işlemiyor artık.kimseyi sevmek istemiyorum.kimsede beni sevmesin.
uzundu geceler ve hep karanlıktı.korkardım eskiden sokakta yürümeye sarılırdın öyle sıkı sarılırdın ki nefes bile alamazdım. şimdi o sokaklardan geçerken gülüp geçiyorum kendi aptallıklarıma basıp gidiyorum caddelerde.kimseye ihtiyacım olduğunu da düşünmüyorum ayrıca.karanlık düşünme fırsatı veriyor bana ve her seni düşündüğümde daha çok kin duyuyuorum sana.aşk yarı yolda kaldı aşksa bunun adı tabii.
çocukluktu belki de. yaramaz bir çocuktuk ben sevdim çünkü ilk seni gördüm inandım sana duygularımla oynadın çocuk ruhumu fırsat bilip..
ama artık en büyük düşmanın benim kork benden duygularımla oynadın senin hayatınla oynayacağım fırsat kolluyorum ! şimdi susuyorum ve avazımın çıktığı kadar sövüyorum hayata !