bazen odamda yalnız kaldığımda sessiz düşüncelerimi seslileştiriyorum.
Varlığını özlediğimi sanıyorum ruhum..omzuna yaslanıp nefes alışlarını hissetmeyi özlemekten korkuyorum.her seferinde galiba seni özledim demekten korkuyorum.tüm nefretimle yalnızca seni.hayat öyle acımasız yaklaşıyor ki bazen neyin doğru neyin yanlış olduğunu anlayamıyorum.gidiyorum sanki durmadan yürüyorum bir yerlere,yanımda götürdüklerimle ! Ben giderim kara bulutlar fırsat kollar başımın üzerinde ve yağmur başlar şemsiyem olduğu halde açmam iliklerime kadar yağmur ! Ve daha fazlası..
Bilir misin hiç sevmezdim ben yağmuru ?
şimdi sadece seni hatırlamak için seviyorum..
Nasıl mı ?
Böyle ...
ıslanmak,kurumayı hatırlatır
tıpkı yağmurun bana seni hatırlattığı gibi
o da mı nasıl ?
Şöyle ..
Her yağmur yağdığında sarılmanı özledim sevgili
ağustos güneşi gibi sıcaklığını..
Ve lanet okurum içimde hiç bitmeyen sevgine..

...Uzak benden aşk,,uzak kalsın...


pencerem aşkının buğusuyla doldu yine..